بر فراز هزاران دست، ترا در زیر باران دیدم «زینب است، دختر شهید! »

«زینب است، دختر شهید! »

چهره‏ ات همچون برگ گل سرخ برافروخته بود. گفتی داغ هزاران شقایق را در خود دارد.

پیش از این، هیچ‏گاه ندیده بودمت. نمی‏دانستم «رضا» دختری به بزرگی و زیبایی تو دارد.

زیر باران شمال به بازی گوشی در کوچه دویدن، برای دخترکی چهار ساله، دشوار نیست. اما در این سن و سال که تو هستی، هم خانه ‏ی درد و داغدیده‏ ام دشوار است زینب جان!... و دشوارتر آن که کسی بخواهد و بتواند با نامه‏ای، تو را از آن چه گذشت، آگاه کند.

تو در فردا و فرداها، نامه‏ ی مرا خواهی خواند و یاد این ایام را در خلوت دلِ خویش، زنده خواهی کرد.

به یاد داشته باش که من، شب‏ ها و نیمه شب ‏ها در خلوت دل خود، آرام و بیقرار بوده ‏ام ... برای تو و برای همه ‏ی زینب‏ های این روزگار ...

پدرت غلام‏رضا را به خاک سپردیم در همان‏جا که گلزار شهیدان است، شهیدانی که در راه خدا رفتند. مزار عمویت «امیر» همان‏جاست. اما عموی دیگرت «علی» در جایی است که کسی جز خدا نمی‏داند: شهید بی مزار!

دو سال پیش از این، وقتی به زادگاه تو و من فومن آمدم، نام «امیر» همچون عطرِ گل در رگ شهر جاری بود و پدرت، داغ برادر را بر دل داشت. اما سرافراز و سربلند، برپا ایستاده بود.

یکسال پس از آنکه «علی» شهید شد و پیکر پاکش به دست نیامد، پدر همچنان مقاوم و صبور در چشمانم می‏ نگریست و آیه‏ های نورانی قران را تلاوت می‏کرد.

آنان پنج برادر بودند. پنج تن!.... که اکنون تنها دو تن باقی مانده‏ اند: کجا رفتند؟!

تو در آینده ‏ای که نامی از من نخواهد بود، زیباترین پاسخ را برای این پرسش خواهی یافت. خونی که در رگ‏ هایت جاری‏ست، تو را و روح سرشار از زیبایی تو را، به سرچشمه‏ی ناب حقیقت خواهد برد.

اما تا آن روز باید کسی با تو همزبانی کند. بگذار آن کس، من باشم و امروز با تو از پدرت بگویم:

آخرین بار صدایش را از پشت تلفن شنیدم. از فرسنگ‏ ها دور، از بیمارستان امام رضا(ع) در مشهد مقدس، هشتمین امام.

پیکر غرق به خونش را از جبهه به بیمارستان آورده بودند و پزشکان شهر تلاش می‏کردند که شاید پای او قطع نشود. اما گلوله خمپاره ...

... کاش آن روز صدای پدر را می‏شنیدی و ایثار و جوانمردی را از لحن مهربانش در می‏ یافتی.

کاش بودی و می‏دیدی که چگونه ایمان در رگ و روح او جاری بود ... کاش به چشمانش می‏ نگریستی و نور عشق به خدا را در آن ساطع می‏دیدی ...

او به سوی خدا رفت. بدان سان که می‏خواست. من به شهر تو آمدم و تو را دیدم. آن روز، مروارید اشک را هیچ‏کس در گوشه‏ ی چشمانت ندید. تو در زیر باران بودی و چهره ‏ات طراوت گل‏های بهاری داشت و نقش «رضا» بر فراز هزاران دست... از هر دستی. در وجود او چه بود که شهری را یکپارچه به آتش کشید و خلقی را یکسره داغدار و سوگوار کرد؟

اذان بگو زینب! صبح خواهد دمید و نور، رگ ظلمت را خواهد شکافت.

نامه به برگ گل؛ نوشته کیومرث صابری - روزنامه اطلاعات سوم اسفند شصت وپنج - خلاصه ای از کتاب راهیان قرآن به نویسندگی اعظم جمالی گشتی