«کتیبه‌ای بر آسمان»

شیروین با مورس گفت: «دمت گرم، عجب حالی به من دادی.» بعد جریان کبریت گرفتن از ایتم را گفت. به ایتم گفته بود کبریت بدهد سیگار را روشن کند، او هم جعبه کبریت را داده بود.

شیروین گفت: کبریت را که گرفتم تا سیگار را روشن کنم، چند تا کبریت انداختم پایین. وقتی می خواستم در جعبه را ببندم، تکه ای از مقوای زبرش را هم کندم. بعد جعبه را به ایتم دادم.»

خوشحال شدم از اینکه توانستم این کار را بکنم. چند روزی به همین منوال گذشت. ایتم هم به روی خودش نیاورد که چنین کاری برای ما انجام داده است.

یک روز در آهنی باز شد و داوود سلمان را انداختند توی سلول. هواپیمایش روز اول مهر سقوط کرده بود. خوشحال شدم که بعد از مدت ها هم زبان پیدا کرده ام. یکدیگر را بغل کردیم. چند دقیقه ای به خوش و بش گذشت. بعد سلمان با بغض و ناراحتی گفت: اکبر، اینها کاغذی به من داده اند و گفته اند اطلاعات بدهم. من که نمی توانم اطلاعات بدهم. گفتند اگر این برگه را تا سه روز ننویسم، أعدامم می کنند.»

خندیدم و گفتم: «به من هم همین برگه را دادند و گفتند اگر تا سه روز پر نکنم و اطلاعات ندهم، تیربارانم می کنند. حالا یک هفته گذشته و نیامده اند سراغم. فقط می خواهند اذیتمان کنند، وگرنه تو را نمی آوردند اینجا.»

نشستیم و خاطرات تعریف کردیم و نحوه اسیر شدنمان را گفتیم. دیگر توی حرفمان تلخی ای نبود. حسم را از اسیر شدن و ماجراهایی که بر من و بصیرت گذشته بود با طنز و شوخی می گفتم. وقتی عراقی ها من و بصیرت را اسیر گرفتند و داشتند ما را با آمبولانس منتقل می کردند، در مسیر، ماشین خفه کرد و ایستاد. عراقی ها شروع کردند به هل دادن ماشین. برای اینکه ماشین را روشن کنند، به من و بصیرت هم گفتند هل بدهیم. من اعتنایی نکردم ولی بصیرت با همان وضعی که داشت به عراقی ها کمک کرد و ماشین روشن شد. داوود هم ماجراهایش را با خنده و شوخی تعریف می کرد. بعد که صدای ضربه های مورس از سلول بغلی بلند شد و جواب شیروین را دادم، داوود پرسید: «جریان چیست؟ چه کار می کنی؟» نمی دانست با مورس با هم در ارتباطیم. گفتم: «توی سلول بغلی سرگرد شیروین است. این طوری با هم در ارتباطیم.»