اندکی از خاطرات جبهه و اسارت، آزاده و جانباز سرافراز حبیب آشوری گیلانی

پس چه حقوق بشر ، پس چه شد انسانيت پس چه شد حرفي مي زنند در مورد امامان كه آنها در كشور ما هستند ما به آنها احترام مي گذاريم نمي دانم چه بگويم نمي دانم از كجا شروع كنم به گفتن آن چيزها هستم آيا گفتني هاي كه يك انسان وحشی آنها را انجام مي دهد چه بگويم كه كسي آنها را باور كند هر وقت لب باز مي كنم از اعمالي كه آنها انجام مي دادند خجالت مي كشم كه بازگو كنم.

آيا اين گفتنيها مال يك انسان است انساني كه بخاطر يك تكه نان ريز پا زير پا لحه شود خوب يادم مي آيد وقتي كه در جنگال گرگها اسير شدم خود مي دانستم كه چه با من مي كنند چون به وضوح آنها مي شناختم چون در جبهه ها در دسته ي شناسياي خدمت مي كردم بارها با آنها درگير شدم مي ديدم كه چطور با دهان هاي مشروب خورده در شب به داخل كانالهاي ما مي افتادند و همه را با چا قو تكه پاره مي كردند همين است كه مي گويم نمي دانم از كجا بايد شروع كنم آيا در جبهه ها كم آن ها ، جوانها را می کشتند يا زخمي كردنند آيا از دل آن كساني بگويم حال زير گِل خوابیدند يا از كساني كه فرزند خود يا همسران يا پدران و خويشان خود را از دست دادند حال كمي از آن مي گويم چون اينجا كه اينها را شناختم حال آنجا آنها چطور بودند درست يادم مي آيد انگار همين چند دقيقه قبل بود كه آنجا بودم كه مرا گرفتند اوّلين ديدار من با آن بي خدا پرستان زماني بود كه مرا اسير و در چنگال خود گرفتند با اسلحه چنان به  ديدار من آمدند كه با قنُداق تمامي دندانهاي دو طرف صورتم بالا و پايين را همه را شكستندچنان مرا زير پا چوب مي زدند كه انگار نانوا می خواهد براي خود خيمر بگيرد و بعد مرا سوار تانك كردند نمي دانم چه شد ديگر قادر به حرف زدن يا نگاه كردن نبودم مرا به يكي از اردوگاهها بردنند چنان من زخمي بودم كه هيچ كاري نمي توانستم بكنم كه دوستانم مي گويند بعد از چندين بار كه يك كسي كه عربي بلد بود به آنها گفت كه دارد ميميرد آنهاهم گوش كردند و مرا به گوشه اي ديگر از مكان زندان بردند و چند روز بدون آب و غذا مرا رها كردند .

باز هم دوستانم به آنها گفتند كه او دارد مي ميرد تمامي آنها را زير پا به چوب گرفتند تا اينكه يكي از افسرها وارد زندان شد و دستور داد كه زخميها را به بيمارستان ببرند و من هم را به بيمارستان شهر بردند بعد از اينكه من به هوش آمدم ديدم كه چند روزي است كه من آنجا هستم از بيمارستان براي شما مي گويم چندين يا دهها نفرزخمي عراقي در اطراف من بودند من تا صبح بيدار مي ماندم تا آنها مرا نكشند چون مي گفتند كه هر وقت تو را بگيريم مي كشيم بارها به طرف من حمله كردند و من با فرياد نگهبان ها را خبر كردم . بعد از كمي بهبود يافتن مرا دوباره به اردوگاه آوردند فكركردم ديگر تمام شب به ما جا مكان و غذا مي دهند ولي اشتباه بود  تازه اوّل بدبختي ما شروع شد هر باري كه همه را براي آمار گرفتن جمع مي كردند کتک مي زدند اجازه نداشتيم حتي كوچكترين اعتراضي بكنيم يادم هست يك نفر به اسم عبدالله بچّه سیاهکل بود كه به آنها گفت شما انسان نيستيد و آنها آمدند آن را بزنند و او عصباني شد و چندين نفر آن ها را زير دست و پا لحه كرد و سر وصورت آنها را خوني كرد بعد آنها آن را گرفتند و بردند بعد از چند هفته آوردند او ديگر تا آخر اسارت درست راه رفتن يا حرف زدن بلد نبود چندين ماه او را با طناب او را  به یك گوشه بستند و مثل يك حيوان به او غذا مي دادند كسي هم اجازه ي نزديك شدن به او نداشت ديگر به شما چه بگويم دستشويي كوچك را با 3 سوت و دستشويي بزرگ را با 5 سوت بايد مي رفتيم. اگر چنان كه دير مي كرديم در داخل فاضلاب مي انداختند بعد كه بيرون مي آمديم 24 ساعت كنار آسايشگاه بدون آب و غذا بايد مي نشستيم زير نظر نگهبان آيا قابل گفتن اينها هستند بگذاريد تمامي اين چيزها را ما به گور ببريم تا زندگي را براي ديگران تلخ نكنيم بگذاريد اين چيزها مثل يك رويا از بين برود.