زندگي نامه شهيد منصور تقي پور؛ از امیر بنده تا سردشت

پدرش او را بعد از سن 6 سالگي به مدرسه اي که در بي بالان بنا بود به مدرسه فرستاد او در خانه کسي را نداشت که او را از لحاظ درس خواندن راهنمايي کند چون کسي سود نداشت شهيد تقي پور پس از گذراندن دوره ابتدائي که هر سال قبوليش را مي گرفت پا به دوره راهنمائي گذاشت او با اين همه کمي و نداريها دوره راهنمايي را پشت سر گذاشت. او مجبور بود در دوره ابتدائي و راهنمايي بکار مشغول شود تا بتواند پول جيبي براي خود بدست آورد.
شهید تقي پور پس از گذراندن تحصيلات راهنمايي چون از نظر مالي بسيار ضعيف بود مجبور شد متل قو ، دانش سراي کشاورزي دوره دبيرستاني را بگذراند و او حتي در دوره راهنمايي يک بار در مدرسه اش بعلت نوشتن کلمه ضد شاهي با چند تن ديگر از دانش آموزان به وسيله طرفداران آن مزدور مورد شناسايي و به پاسگاه تحويل داده شد. پش از چندي پايين و بالاها دوباره آزاد شد و زمانيکه در مُتل قو بود از حوضه علميه قم هر ماه مجله ماهانه مي گرفت او هم در س مي خواند هم کار مي کرد و هم پسري نمونه از هر لحاظ در منطقه بي بالان بود به طوريکه همه از او راضي بودند.
پدر شهيد بعلت خوب نبودن وضع ماليش که نمي خواست او را به دبيرستان برساند گفت شما برويد به ارتش. مي گفت پدرا. من براي اين ارتش کار نمي کنم ، او با اين همه کم و کاستيها به درس خود ادامه داد و دوره دبيرستان با هر سال قبوليش را گرفت پس از فارغ التحصيل شدن به مدت يکسال بيکار ماند او در مدت اين يک سال بيکار نبود و در باغ مردم کار مي کرد . بعد از اينکه از طرف دولت جمهوري اسلامي مشمولان 1337 تا 1339 اعلام شد و بلافاصله خود را معرفي نمود و آماده خدمت براي اسلام شد او پس از چهارده ماه آموزشي در عجب شير براي ماموريت به مرند رفت.
و پس از مدت 11 ماه در مرند او را به سنندج لشکر 28 به ماموريت فرستادند. و پس از چند ماه در سنندج او را به مريوان به جبهه حق عليه باطل فرستادند. خدمت سربازيش 18 ماه بود بعد دولت اعلام کرد که 6 ماه براي احتياط تمامي سربازان را نگه دارند. او پس از گذراندن 5/1 ماه از خدمت احتياطش در سر دشت مريوان انجام وظيفه مي کرد و در پانزده خرداد او همراه 54 نفر از شير مردان که جزء داوطلبين بودند به قوچ سلطان رفتند و در روز 16 خرداد به درجه شهادت نائل آمد و در 20 خرداد در زادگاهش بي بالان ( امير بنده ) تشييع شد.
« روحش شاد و يادش گرامي و راهش پر رهرو باد »