نگاهی به زندگی شهید «قاسم عسلی»
به گزارش نویدشاهدگیلان؛ بسیجی شهید «قاسم عسلی» در اول فروردین 1347 در روستای «شالما» از توابع شهرستان «شفت» در خانواده ای متدین و کشاورز دیده به جهان گشود. وی از دوران کودکی و به دلیل این که در خانواده ای مؤمن و قرآن خوان پرورش یافته بود ، روح لطیف خود را با معنویات درآمیخت؛ به طوری که در دوران خردسالی با حضور در مکتب خانه، قرائت قرآن کریم را به طور کامل فرا گرفته و با ورود به مدرسه یکی از دانش آموزان ممتاز و قرآنی به شما می رفت.
قاسم به گونه ای پرورش یافته بود که از دوران ابتدایی دیگر نوجوانان از اخلاق و رفتار او الگو برداری می کردند، معلمین و خانواده نیز از اخلاق و رفتار او راضی و خرسند بودند.
با ورود او به دوران راهنمایی جنگ ناجوانمردانه عراق علیه کشور نوپا و انقلابی ما آغاز گردید و از همان دوران برادران وی با حضور در مناطق جنگی عشق و علاقه ی حضور در میادین رزم را در او ایجاد کردند.
شهید عسلی از سنین نوجوانی با بسیج وارد همکاری شد و در دوران راهنمایی علاوه بر تحصیل در تیم والیبال مدرسه به عنوان یکی از اعضای فعال، تیمش را در مسابقات همراهی می نمود.
وی با ورود به سال اول دبیرستان تاب ماندن در کلاس درس را نداشت به همین دلیل پس از ثبت نام در بسیج وارد سنگر جهاد شد و در منطقه جنوبی کشور به دفاع از دستاوردهای انقلاب اسلامی پرداخت.
او نوجوانی دلسوز، مهربان و متعهد بود؛ وی از بیان کلمات ناپسند پرهیز می کرد و به والدین و بزرگان بسیار احترام می گذاشت. شهید تمام تلاش خود را به کار می گرفت تا آن گونه عمل نماید که رضایت حضرت حق را جلب کند بدین جهت با حضور در مسجد و شرکت در نماز جماعت و مجالس مذهبی همت می کرد تا انسانی متدین و مقید به اصول و مبانی اسلام باشد.
قاسم سعی می کرد در دستگیری از فقرا از هیچ کوششی دریغ نکند؛ رفتارش به گونه ای بود که همه از او تعریف و تمجید می نمودند. شجاعت در وی بسیار زیاد بود و تأثیر سنگر جهاد علاوه بر جسمش، روح او را نیز صیقل داده بود. او سعی می نمود در یاد داشت های روزانه اش سراغ احادیث و روایات ائمه معصومین (ع) برود.
شهید عسلی عاشق امام خمینی (ره) و حضرت مهدی (عج الله) بود؛ سعی و تلاشش این بود که به خود سازی دست پیدا کند از این رو خواندن نماز اول وقت، حضور در مراسمات مذهبی و رعایت شئونات اسلامی از خصوصیات بارز او به شمار می رفت.
او در منزل فردی با نشاط و با محبت بود و در ارتباط با مردم نیز آداب اجتماعی را کاملاً رعایت می نمود؛ به مادیات ظاهری توجهی نمی نمود و خوراک و پوشاکش بسیار ساده و معمولی بود.
وی پس از چهار بار اعزام به منطقه سرانجام در تاریخ 11 اسفند 1364 در عملیات والفجر (9) در مريوان، آن هنگام که هلی کوپترهای دشمن قصد بمباران منطقه را داشت جهت کمک به رزمندگان به وسیله آر پی جی به سمت دشمن شلیک نموده که پس از شجاعت و دلیری های فراوان سرانجام توسط نيروهای عراقی بر اثر اصابت تركش خمپاره به سر به شهادت رسید.
پیکر پاک و مطهر وی آن گاه که بی سر به دست خانواده می رسد پدر همانند حضرت زینب (سلام الله علیها) رگ های بریده او را می بوسد و پیکر غرق به خون او پس از تشیع با شکوه در شهرستان های «فومن» و «شفت» در زادگاهش به خاک سپرده می شود.
