روایتی از شهید «طيبه پيراسته» در راهپیمایی های سرنگون کننده رژیم طاغوت

به گزارش نویدشاهدگیلان؛ مزد شهادت ها، حیات جاودانی است. اما... آنها که به «حرّیت» و آزادگی رسیده باشند در تمام این ایام، لحظه ها و فرصت ها، حالت شهادت طلبی را به صورت مدام و مستمر دارا هستند و دیدن آینده ای تابناک و ابدیّتی شکوهمند و قرب حق تعالی و بودن با صالحان، صدیقان، شهیدان، انبیا و اولیا، نیکان و پاکان، صبر از آنان ربوده و قرار از کف شان گرفته است.
صدای دعا و نیایش
زمزمه گریه و توسل
و دعای کمیل و زیارت عاشورا
نجوای محزون یک زن فداکار در نماز شب که بر اثر تیر سفاکان به گردن، سالهاست در گوشه ای از بیمارستان تمنای شهادت را در قنوت ها دارد.
او چه دید که ما ندیده ایم؟
او چه خواند که ما نخوانده ایم؟
یارب! او در شهادت چه دید که از ما بریده و به سوی تو هجرت گزید؟ پیراسته از تن برید، آزاد گردید و سوی تو هجرت گزید و با خون خویش وصیت نامه نوشت و در شب آخر عمرش زمزمه «یا رب یا رب» او فضای بیمارستان شهید مصطفی خمینی را معطر کرده، سويت پر کشید و با کاروان شهدا بر سر سفره سید شهیدان کربلا نشست.
اینان، مهاجران دریای نورند.
اینان، سالکان طریق معنایند.
اینان، مسافران وادی عرفانند.
اینان، طائران خونین بال ابدیّت اند.

شهيد «طيبه پيراسته» در سال 1338 در لنگرود متولد شد، پس از طی دوران خردسالی راهی مدرسه شد و موفق به اخذ دیپلم گردید. او رعایت مسائل اسلامی را سرلوحه زندگی خود قرار داده، سخت متواضع و فروتن بود، در راهپیمایی های سرنگون کننده رژیم شاه با عشق شرکت می نمود. در یکی از این راهپیمایی ها گلوله یکی از دژخیمان به گردنش اصابت کرد و موجب قطع نخاع اش گردید. مداوایش موثر نبود و سرانجام در تاریخ 30/3/1361 به شهادت رسید.