مناجات نامه شهید فرهاد لاهوتی
خدایا اگر گناهان ما بسیار زیاد می باشد، با اینکه سراپای وجود ما را نافرمانی و خطا گرفته است، باز به سوی تو در آمده ام.
حجت من همان کرم و فضلی است که خود قول آن را داده ای و سخن و وعده تو، وعده حقیقی می باشد.
خدایا تو را می خوانم با دلی هراسان و ترسان از قهر تو، و امیدوارم به کرم تو.
چون به گناهان خود ای مولا نظر می کنم، زار زار می نالم و چون به کرم و احسان بی پایان تو نظر می کنم، طمع بسته و امیدوار می گردم.
و اگر مرا ببخشی رواست که تو بهترین مهربانی؛ و اگر عذاب کنی، ستم و ظلم نکرده ای که مستحق عذاب هستم.
خدایا تو شایسته آن می باشی که خلق از تو بترسند و هم امید به مغفرت تو داشته باشند. چون هم به انسان احسان می کنی و هم از گناهانشان در می گذری.
خدایا نمی دانم شکر کدامیک را بجای آورم.
آیا شکر نیکیهایی که از من معروف کردی یا از زشتیهایی که پرده پوشیدی، یا از آزمایشات و سختی هایی که برایم آسان کردی، یا که بلاهایی که از ما نجات بخشیدی و توفیق عافیت دادی.
خدایا! وقتی نشده که حوصله ات از گناهان زیاد ما به سر آید و بر ما غضب کنی، در صورتی که اعمال ما در مقابل نعمتهای تو بسیار بی ارزش می باشد.
ای صاحب آمرزش بی حساب، به مقام عزت و بزرگیت، ای سید من که اگر مرا از درت برانی، هرگز از این در به جایی نمی روم و دست از التماس و تضرع بر ندارم، زیرا که تو را به فضل و کرم کامل شناختم، می دانم که تو هر که را بخواهی عذاب می کنی و هر که را بخواهی به هر قدر بخواهی ترحم می کنی.
ای خدا، فضل و کرمت بالاتر از آنست که مرا با فعل من و گناه من مقایسه کنی، ای سید من، ای آقای من، از من در گذر و مرا همواره به ذکر و یادت مشغول گردان.
و [از] قهر و غضبت مرا امان بخش و از عذابت در جوار رحمتت پناهم ده و از عطاهای بی حسابت روزی ما قرار بده.
منبع : مرکز اسناد و انتشارات استان
