شهید اشجعی ذلت و خواری را هرگز نمی‌پذیرفت
به گزارش نویدشاهدگیلان؛ دانشجوی بسیجی شهید فریبرز اشجعی در دوم بهمن سال ۱۳۴۵ در خانواده‌ای مؤمن و معتقد به اسلام و قرآن در شهرستان آستارا دیده به جهان گشود.وی از دوران کودکی نشانه‌هایی از ایمان و صفای باطن در سیمایش هویدا بود و در آن دوران کودکی فعال پرجنب‌وجوش و جوش بود و با آموزش صفا و طراوت خاصی به خانواده بخشیده بود.
فریبرز در سال ۱۳۵۱ بهار علم و دانش را آغاز کرد و اینکه تا سال ۶۲ موفق به اخذ مدرک دیپلم در رشته تجربی شد.وی بلافاصله در رشته متالورژی دانشگاه صنعتی شریف تهران پذیرفته و به‌عنوان دانشجو به ادامه تحصیل پرداخت.
او در اوج جنگ تحمیلی و باوجود علاقه شدید به علم و دانش، تاب ماندن در کلاس‌های درس نداشت و با عشق به ولایت خود را به مناطق غرب کشور رساند.
شهید فریبرز اشجعی روح پاک و بلندش را به صفاتی چون مروت ٬سخاوت و نوع‌دوستی آذین کرده بود و در هر فرصتی به صله ارحام می‌پرداخت تا جویای احوال دیگران باشد و در صورت نیاز به آنان کمک کند.
ایشان از هوش و نبوغ خاصی برخوردار بود و هم‌زمان رشد فکری و ارتقای اندیشه با فراگیری ورزش‌های رزمی جسم خود را نیز برای پیشرفت مطلوب ٬پرورش می‌داد.
شهید٬ مونس مسجد جامع آستارا بود و اصولاً برای انجام فرایض دینی خود٬ همچون نماز و عبادات و خدمتگزاری به مردم آنجا را سنگر خود قرار داده بود.
یکی از صفات برجسته وی٬ احیا نمودن فریضه امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر در بین جوانان بود و مدام متذکر می‌شد که از خدا باید ترسید و روز قیامت نمی‌توان در محضر او با معصیت و گناه حاضر شد.
او از مخلص‌ترین جوانان انقلابی و فدایی ولایت رابطه برقرار می‌کرد که بعضی از آنها مجذوب رفتار نیک و پسندیدهٔ او می‌شدند. همین بهانه‌ای می‌شد تا با رغبت و میل زیادی به‌طرف انقلاب و دین حق کشیده شوند.
فریبرز حتی ماه مبارک رمضان یک‌بار در محیط دانشگاه یکی از استادان را در حال سیگارکشیدن در محوطه دانشگاه‌دیده بود که باکمال ادب و احترام و با بیان امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر وی را از این کار بازداشته بود.
وی ذلت و خواری را در برابر دشمنان اسلام نمی‌پذیرفت و در وصیت‌نامه‌اش چنین عنوان کرده که به خدا قسم بار سنگین چرخه‌های تانک٬ را بر روی سینه‌ام تحمل می‌کنم؛ اما زیر بار سنگین و پرمشقت ذلت نخواهم رفت؛ زیرا که امام حسین (علیه‌السلام) به ما آموخته که مردن باعزت به از زندگی با ذلت است.
شهید اشجعی عاشق اسلام و نظام مقدس جمهوری اسلامی بود و سرانجام با این عشق در تاریخ ۱۵/۶/۱۳۶۵ در منطقه عملیاتی حاج عمران در کربلای دو لبیک‌گویان خود را به یاران کربلایی حضرت اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) رساند و با نوشیدن شربت شهادت در دانشگاه الهی، سرافراز و سربلند حضور یافت و پیکر پاک و مطهرش پس از تشییع باشکوه در زادگاهش به خاک سپرده شد.
