فرزندانی که فدای امام حسین (ع) شدند
به گزارش نوید شاهد سمنان، «شهید حسین بینائیان» فرزند رجب، بیست و سوم شهریور ۱۳۴۱ در روستای کلاته‌رودبار از توابع شهرستان دامغان به دنیا آمد. در طفولیت پدرش را از دست داد. تا پنجم ابتدایی در روستای کلاته و بعد از آن را در شهر دامغان ادامه تحصیل داد.
شاگرد ممتاز کلاس
نرگس سلمی، مادر شهید نقل می‌کند: «حسین و یحیی خیلی به درس خواندن علاقه داشتند اما شرایط نامساعد زندگی، مانع از مدرسه رفتن آن‌ها بود تا اینکه یحیی ده ساله و حسین هشت ساله شد. با پادرمیانی بزرگان فامیل، آن‌ها را به مدرسه فرستادیم. سه ماه از فصل پاییز را به‌همراه گوسفند‌ها در ییلاق بودند و فقط سه ماه زمستان را به مدرسه می‌رفتند و با این حال همیشه شاگرد ممتاز کلاس بودند. بعد از ابتدایی برای درس خواندن، هر دوی‌شان به شهر رفتند و ادامه تحصیل دادند. روزگار روز خوشش را به ما نشان نمی‌داد. بچه‌هایم کوچک بودند که پدرشان به دیار باقی شتافت.
یک سال بعد، دختر بزرگم دار فانی را وداع گفت. من ماندم و چند تا بچه و تحمل بار سنگین خانه. بچه‌ها مجبور بودند خودشان هم درس بخوانند و هم کار کنند. در طول دوران تحصیل، هرگاه کسی از روستا به شهر می‌رفت، آن‌ها را به خانه خودشان می‌بردند و از آن‌ها پذیرایی می‌کردند. روز‌ها کار می‌کردند تا خرج تحصیل‌شان را در‌بیاورند و شب‌ها در مدرسه شبانه درس می‌خواندند.»
فرزندانی که فدای امام حسین (ع) شدند
سوم دبیرستان بود که برادر بزرگترش یحیی، به شهادت رسید. با شهادت برادرش درسش را رها کرد و به سربازی رفت. پس از پایان سربازی و بازگشت به محل از طریق بسیج به جبهه اعزام شد. چند مرحله در منطقه حضور یافت. سرانجام در چهاردهم تیرماه ۱۳۶۳ در بانه کردستان با تیر مستقیم گروهک‌های ضدانقلاب به شهادت رسید.
هم‌رزم حسین، رجب بینائیان می‌گوید: «مادرش با اینکه یک شهید در راه دفاع از اسلام داده بود اما چنان روحیه قوی و خوبی داشت که در شهادت فرزند دومش در میان مردم ایستاد و سخنرانی کرد: «مردم! بچه‌های ما بهتر از قمربنی‌هاشم (ع) نیستن! اگه بچه‌های دیگرم هم برن جبهه و شهید بشن ناراحت نمی‌شم! همه فدای امام حسین (ع)!»
پیکرش پس از انتقال به محل و تشییع در گلزار شهدای روستای کلاته به خاک سپرده شد.
انتهای متن/
