ماجرای پدری که تنها پسرش را به جبهه فرستاد
به گزارش نویدشاهدگیلان؛ شهید «سیدرضی میربابائیان» فرزند سیدابراهیم، در تاریخ یازدهم بهمن‌‌ماه سال 1347 در شهرستان رودسر دیده به جهان گشود و در سن 18 سالگی پس از اخذ مدرک دیپلم عازم خدمت مقدس سربازی شد.
دوران خدمت سربازی این شهید بزرگوار مصادف با جنگ نابرابر ایران و عراق بود و شهید سیدرضی میربابائیان پس از 10 ماه خدمت در چهاردهم شهریورماه سال 1369 در شهر مرزی سیلوانه آذربایجان غربی به دست عناصر ضدانقلاب به فیض شهادت نائل آمد.
سیدابراهیم میربابائیان، پدر شهيد سیدرضی میربابائیان با بیان اینکه سیدرضی تنها فرزندم بود و به جز او فرزند دیگری ندارم اظهار داشت: شهید سیدرضی میربابائیان 18 ساله بود که عازم خدمت سربازی شد و پس از گذشت 10 ماه خبر شهادتش آمد.
پدر شهید میربابائیان با اشاره به خصوصیات اخلاقی این شهید والامقام افزود: بنده در گذشته نانوا بودم و سیدرضی همیشه در کارها با من همراه بود و به کمک می‌کرد از طرفی به واجبات دینی خود اهمیت می‌داد و همواره در نماز جمعه شرکت می‌کرد و به ورزش نیز علاقه داشت.
میربابائیان خاطرنشان کرد: شهيد سیدرضی وقتی از سربازی به خانه می‌آمد در شلوغی آن روزها با برخی از دوستانش که آنان نیز بعدها شهید شدند همراه شد و کارشان کمک به مردم بی‌ضاعت و شرکت در راهپیمایی‌های آن زمان برای حمایت از انقلاب و امام راحل بود.
پدر شهید میربابائیان به ارادت این شهید به امام خمینی(ره) اشاره کرد و با بیان اینکه سیدرضی برای امام خمینی(ره) سربازی مخلص و جان‌فشان بود گفت: شهید میربابائیان در راهپیمایی‌ها شرکت داشت و با دوستانش برای انعکاس سخنان امام راحل در تلاش بود.
وی با اشاره به علاقه قلبی شهید سیدرضی میربابائیان به شهید شدن در راه دفاع از انقلاب اسلامی و میهن ابراز داشت: شهید سیدرضی میربابائیان عاشق شهادت در این مسیر بود و همواره به ما می‌گفت دعا کنید شهید شوم و شهادت برای او یک آرزو بود.
میربابائیان به مراسم اهدای نشان ایثار به وی توسط رئیس جمهور در سال 1389 اشاره کرد و افزود: در آن مراسم به بنده و پدرها و مادرهایی که تنها فرزند خود را تقدیم انقلاب کردند با اهدای مدال و چند سکه تجلیل کردند که من تنها هدایا را برای کمک به مردم اهدا کردم.
پدر شهید میربابائیان با بیان بخش دیگر سکه‌های اهدا شده توسط رئیس جمهور را برای ساخت مسجد محل اعطا کردم اظهار داشت: در آن زمان ما خواسته‌های خود را مطرح کردیم و من هم به مسئولان گفتم که مسکن ندارم و به بنده قول رسیدگی دادند اما دیگر خبری نشد.
