گویی از عروجش باخبر بود/مروری بر زندگی شهيده "شهربانو شادمان"

به گزارش نویدشاهدگیلان؛ خواهرم! می خواهم تصویری از ابعاد انسانی و ملکات اخلاقی تو را بر روی کاغذ آورم تا تو را به دیگر مردم این دیار بهتر بشناسانم. آن دم که در برابر عظمت روح متعالی ات قرار می گیرم شرمنده قصد خویش می گردم. بُعد مسافت بین من و تو به حدی است که خود را سزاوار مدیحه گویی ات نمی دانم.
تو! فاصله ها را در هم نوردیدی و ره صد ساله را در یک روز پیمودی. موانع وصال و تقرّب اِلی الله را با ایثار جان از مسیر راه خود برداشتی، در جاده سبزِ حریرین عشق پای گذاشتی.
شهیده "شهربانو شادمان" از جمله بانوان با ایمان بود که در راه کسب معارف و پاسداری از حریم انقلاب اسلامی تلاش مي كرد. فرزندش در اوصاف اخلاقی او می گوید: «اصرار داشت که ما قرآن را فرا بگیریم و به نماز اهمیت بدهیم. زمانی که می خواست به ما آموزش نماز بدهد خود امام می شد و با صدای بلند نماز می خواند و ما نیز به اقتدا می کردیم.»
تو را با کدامین زبان سر ستودن گیرم که در خور مقامت باشد؟! ای دُردی کش میخانه عشق! که عشق از تو تجلی گرفت و عشق بازان درس آموز طریق تو شدند.
فرزندش می گوید: « او آماده برای شهادت بود» و می گفت: «من از مرگ نمی ترسم، همه ما رفتنی هستیم چه بهتر که زودتر به ملاقات خدای خویش برویم.»
دیدار غنیمت است
و فرصت گذرا . . .
نه برگه ای به ما داده اند که طول عمری داشته باشیم
ماییم و پنجه « اجل» . . .
ماییم و سرانجام مرگ . . .
خودمانیم! تا چه حد، علاقه به زندگی در دلت جا گرفته است و تا چه مقدار آماده ي دل کندن از دنیایی؟!
کسانی هستند که از مرگ وحشت دارند، تا آن حد که حتی حاضر به شنیدن نامش هم نیستند.
کسانی هم چون شهیده "شهربانو شادمان" در انتظار فرا رسیدن آن لحظه اند که با تسلیم جان، از قفس تنگ و محدود تن و دنیا رها شوند و به دنیای بيکران ناپیدای ملکوت الهی پرواز کنند.

شهيده "شهربانو شادمان" در سال 1340 در شفت متولد شد. در خانواده ای با ایمان و اعتقاد مذهبی فراوان، روزگار سپری کرد. از نظر اقتصادی در حدی متوسط قرار داشتند.
در سال 1365 در محله حسین آباد رشت مورد بمباران متجاوزان بعثی قرار گرفت و شهادت بال پرواز و عروجش به سوي حق گرديد.