«چهار موزاییک 20در20»

ساعت حدود ۲ بعداز ظهر به فرودگاه رشت رسیدیم. ما را در سالنی که در محوطه فرودگاه بود اسکان دادند. دل توی دلم نبود که هرچه زودتر این تشریفات تمام شود و به خانه بروم. توی سالن گوشه ای نشسته بودم که یکی از بچه ها صدایم کرد و گفت: حق نیا، فک کنم فامیلای تو اومدن» 

بلند شدم و رفتم سمت شیشه ای که انتهای سالن بود و به بخش اداری فرودگاه منتهی می شد. از همان دور، خواهرم را که یک دستش را روی شیشه گذاشته بود و دست دیگرش را برایم تکان می داد دیدم. نتوانستم خودم را کنترل کنم و زدم زیر گریه، از خوشحالی، فقط گریه می کردم. 

دیدن او، بعد از آن همه سال، آن قدر خوشحالم کرده بود که نمی توانستم حتی حرف بزنم فقط گریه می کردم و مدام حال مادرم را می پرسیدم. خواهرم گفت که برادر شوهرش آنها را به این بخش فرودگاه آورده و باید زود بروند. خداحافظی که کردیم دیگر لحظه ها برایم کند می گذشت، انگار هر دقیقه ساعت ها می گذشت مدتی در همان وضعیت بودیم و من مدام چشمم به شیشه بر می گشت که شاید دوباره برگردند، اما نیامدند. کمی بعد، حاج آقا احسانبخش آمد بین بچه ها. کمی سخنرانی کرد. بسیار صمیمی و دوستانه با بچه ها حرف می زد. خنده و شوخی می کرد و همان حاج آقا احسانبخشی بود که میشناختیم حتی به شوخی گفت: «فهمیدم شما میاین، گفتم واسه تون باقالی قاتوق درس کنن، بخورین، کیف کنین» ناهار را همان جا خوردیم و بعد از ناهار خیلی سریع ما را به سپاه مرکزی گیلان در پل عراق منتقل کردند، جمعیت خیلی زیاد بود. باورمان نمی شد آن همه آدم، برای استقبال از ما آمده اند. برخی خانواده ها از فرودگاه دنبالمان آمده بودند، جمعیت آن قدر زیاد بود که کل مسیر بسته بود.