شهید عباس چوکام؛
کارگر گیلانی که در تاریخ 12 مهر 1359 درحالی‌که برای نجات عده‌ای از رزمندگان سپاهی اسیر در دست دشمن به سمت هویزه حرکت می‌کند سرانجام بعد از نجات رزمندگان سپاهی با لبی ‌تشنه و بدنی پاره‌پاره برای همیشه جاویدالاثر ‌می‌شود.
شهادت کارگر گیلانی با لبان تشنه
به گزارش نویدشاهدگیلان؛ شهید عباس چوکام در سال 1340 در خانواده‌ای مؤمن و مذهبی در شهرستان رشت دیده به جهان گشود. وی در خانه‌ای ساده، صمیمی و پر از معنویت رشد کرد و در این راه به تعالی رسد و در سن هفت‌سالگی باعلاقه فراوان پا در عرصه علم و معرفت گذاشت.

عباس از همان دوان ابتدایی ایمان به خدا، دوست داشتن و آرامش را سرلوحه زنگی شخصی‌اش قرار داده و به پدر و مادر و دو خواهر بزرگ خود احترام خاصی می‌گذاشت.

او که در خانواده‌ای مستضعف زندگی می‌کرد در کنار تحصیل علم با دستان کودکانه خود در کفاشی کار می‌کرد تا غبار مشکلات را از چهره خسته خانواده بزداید.

عباس که تنها پسر خانواده بود پس از اتمام کلاس سوم راهنمایی برای کمک بیشتر به خانواده و فراهم کردن مقدمات ثبت‌نام در ارتش، در ساختمان مدرسه طالقانی، روبروی انبار نفت به کار بنایی مشغول شد.

وی پس از قبولی در امتحانات به عضویت دائمی نیروی ویژه هوابرد ارتش درآمد و به پادگان باغ شاه قدیم، پادگان حُر تهران منتقل شد، اما در کمتر از دو سال انبوهی از پرتوهای فجر انقلاب پدیدار شد و انقلاب شکوهمند اسلامی به بار نشست و عباس تصمیم گرفت که به رشت برگردد.

او با شنیدن پیام امام خمینی (ره) که فرموده بودند: پادگان‌ها را خالی نکنید و مقامت کنید، او نیز تصمیم گرفت به ندای رهبرش لبیک گوید، لذا در راضی نگه‌داشتن پدر و مادر با گفتن این جملات: که من قسم خوردم از دینم، وطنم و انقلاب اسلامی‌ام محافظت کنم و تا آخرین قطره خون در راه هدف مقدسم ایستادگی نمایم به سمت تهران حرکت کرد.

فداکاری، گذشت، صبر، مقاومت، عشق به میهن و رهبر و مقید به ارزش‌های دینی به‌خصوص رفتن به مسجد و احترام به بزرگ‌ترها و محبت به کوچک‌ترها از خصوصیات اخلاقی عباس بود.

عباس آنگاه‌که مزدوران رژیم بعث عراق جنگ تحمیلی را علیه کشور عزیزمان آغاز کردند، لباس رزم بر تن کرد و در کنار دیگر برادران ارتشی به دفاع از ارزش‌های انقلاب اسلامی پرداخت که از پاوه تا بستان و سوسنگرد و هویزه دلاوری‌ها و پایمردی‌های چشم‌گیری از خود بر جا گذاشت.

او پس از دو ماه بی‌خبری از پاوه به مدت دو هفته به نزد خانواده‌اش برگشت اما یک هفته بیشتر در رشت نماند و دوباره به جبهه برگشت تا دیگر رزمندگان به مرخصی بروند.

وی در یک صبح سرد پاییزی برای آخرین بار با نگاه گرم خانواده‌اش وداع گفت و مثل همیشه خندان و معطر به سمت جبهه‌های حق علیه باطل حرکت کرد.

شهید عباس چوکام پس از پست نگهبانی برای استراحت آنگاه‌که می‌شنود عده‌ای از رزمندگان سپاهی در دست دشمنان اسیرشده‌اند با مخالفت‌های فرمانده که گفته بود وقت استراحت است نرو، به سمت هویزه حرکت می‌کند و سرانجام در 12 مهر سال 1359 بعد از نجات رزمندگان سپاه به همراه دوستش سید حسن موسیان لب‌تشنه و قطعه قطعه به درجه رفیع شهادت نائل می‌گردد.

پیکر پاک و مطهر شهید عباس چوکام به دلیل پیشروی دشمن و عدم توانایی بازگشت توسط هم‌رزمانش در خاک پاک هویزه برای همیشه آرام گرفت و آسمانی شد.

پیام شهید به خواهران دینی:

همیشه به یاد خدا باشید و به مسجد بروید و در نماز جماعت شرکت کنید و حجاب اسلامی را رعایت کنید.

برچسب ها
نام:
ایمیل:
* نظر:
مطالب برگزیده استان ها
عکس
تازه های نشر
اخبار برگزیده